Diamonds Are Forever

Diamonds Are Forever (1971)

On Her Majesty’s Secret Service wordt tegenwoordig door veel fans (inclusief mijzelf) als één van de beste uit de reeks gezien, maar net na het uitkomen van deze film werd hier heel anders over gedacht. Het financiële succes van On Her Majesty’s Secret Service was vrij mager te noemen. Tel daarbij ook nog eens op dat George Lazenby kort voor het uitkomen van deze film doodleuk verkondigde dat hij geen Bond meer wilde spelen. Problemen in Bondland dus. Hierop besloten de producenten het roer volledig om te gooien.

De Britse Bond werd als oubollig bestempeld en men vond dat het tijd werd voor een veramerikanisering van de Bondreeks. Acteur Adam West stond hoog op de verlanglijst, maar het werd al snel duidelijk dat hij niet onder zijn contract van de populaire tv-serie Batman uit kon komen. John Gavin, bekend van Spartacus en Psycho, werd uiteindelijk gevonden om de vernieuwde Bond te mogen vertolken. Het probleem was wel dat studio United Artists (U.A.) het liefst Sean Connery terug wilde zien als geheim agent 007. De producten hadden die hoop allang opgegeven aangezien Connery het hele circus rond James Bond meer dan zat was.

De voorzitter van U.A. kwam echter met een zeer aanlokkelijk bod. De Schotse acteur kreeg een voor die tijd astronomisch salaris van 1,25 miljoen dollar aangeboden plus een percentage van de winst. Als de film uit zou lopen zou hij per week nog eens extra betaald worden. Daarnaast kreeg hij ook nog eens het recht om twee andere films te mogen produceren, acteren of regisseren. Hier hoefde Connery natuurlijk geen twee keer over na te denken en hij nam de klus aan. De Amerikaan John Gavin nam het gelukkig sportief op, maar Cubby Broccoli stond er wel op dat zijn salaris uitbetaald zou worden. Sean Connery doneerde overigens zijn volledige honorarium aan het “Scottish International Education Trust”, een fonds opgericht door Connery zelf waarbij Schotse studenten/kunstenaars financiële steun kunnen krijgen.

Met Connery weer aan boord ging men vol vertrouwen aan de slag, en werd het idee van een Amerikaanse Bond gelukkig tenietgedaan. Tom Mankiewicz kreeg de opdracht om de eerste bewerking van het script, wat geschreven was door Richard Maibaum, te herschrijven. Van het boek van Ian Fleming is weinig overgebleven afgezien van het verhaaltje van de diamantensmokkel en enkele karakters. Blofeld werd wederom de aartsrivaal van Bond, nadat in een eerder stadium de tweelingbroer van Goldfinger was overwogen. In januari 1971 leverde Maibaum zijn script in waarna men kon beginnen met de casting van Diamonds Are Forever.

Blofeld werd gespeeld door de Engelsman Charles Gray. Mocht u hem bekend in de oren horen klinken dan kan dat kloppen want hij had ook al een klein rolletje in You Only Live Twice als Dikko Henderson, de man die James Bond informeert over de zaken in Japan. De Amerikaanse actrice Jill St. John kreeg de rol van Bondgirl Tiffany Case toebedeeld nadat Faye Dunaway, Jane Fonda en Raquel Welch vriendelijk bedankt hadden. De andere Bondgirl Plenty O’Toole werd gespeeld door Lana Wood. Zij kreeg de rol nadat ze door de producenten was opgemerkt in de Playboy waar zij haar talenten tentoongesteld had. Countryzanger Jimmy Dean kreeg de rol van Willard Whyte. Het Duo Wint & Kidd werd gespeeld door respectievelijk Bruce Glover en Putter Smith. Oudgedienden M (Robert Brown), Q (Desmond Llewelyn) en Miss Moneypenny (Lios Maxwell) waren ook weer van de partij.

Guy Hamilton, die eerder al Goldfinger regisseerde, kreeg de regie over Diamonds Are Forever. Het budget van de film bedroeg $7,2 miljoen dollar en de opnametijd werd gesteld op 18 weken. Opnames startten op 5 april 1971 in de woestijn nabij Las Vegas dat dienst deed als Zuid-Afrika, waar Wint & Kidd de tandarts vermoorden met de schorpioen. Hierna vertrok de crew naar Las Vegas zelf waar diverse scènes zijn opgenomen, onder andere in het “Riviera Hotel” en het “Circus Circus Las Vegas Hotel & Casino”.

De spectaculaire autoachtervolging is deels in de stad en deels op de parkeergarage van Universal Studio’s opgenomen. Doordat de achtervolgingscène op meerdere locaties is geschoten is helaas de veel besproken continuïteitsfout, waarin Bond zijn auto gekanteld door een steeg weet te manoeuvreren maar er wonderwel op z’n andere zij weer uitkomt, ontstaan. De regisseur kwam nog met de noodoplossing om halverwege de scène een shot in te voegen waarbij de camera “draait”, hiermee de suggestie opwekkend dat de auto halverwege van kant wisselt, maar iemand met maar een beetje ruimtelijk inzicht snapt natuurlijk dat het onbegonnen werk is om dat in een steeg te verwezenlijken (zelfs voor Bond).

Het booreiland waar de finale van de film zich afspeelt is opgenomen op een boorplatform voor de kust van Zuid-Californië. Productieontwerper Ken Adam creëerde hiervoor één van zijn meest realistische sets. Zo is bijvoorbeeld de set waar Blofeld zich verschanst in Las Vegas veel extravaganter geworden. Verder zijn er onder andere opnames gemaakt in de Nevada woestijn voor de achtervolging met het maanwagentje en natuurlijk ook in Engeland in de studio’s van Pinewood.

Bij de vaderlandslievende mensen onder ons is Diamonds Are Forever natuurlijk gedenkwaardig om het feit dat James Bond ook Nederland aandoet als locatie en wel in Amsterdam.

De crew filmde hier op 3 juli onder andere de scène waarin Bond met zijn auto arriveert op de reguliersgracht nr. 36, het huis van Tiffany Case. Het gevecht in de lift van het pand is echter niet op locatie, maar in de studio’s van Pinewood opgenomen. Hier voeren Sean Connery en Joe Robinson als Peter Franks een gevecht op leven en dood. Het grappige is dat ofschoon Robinson een judokampioen was, hij het gevaarlijke werk aan de stuntmannen over moest laten omdat de producenten niet wilde dat hij gewond zou raken.

Op 13 augustus 1971 zaten de opnames er op en beleefde Sean Connery zijn laatste dag als Bond. Tenminste zo dacht hij er destijds over aangezien Connery nog één keer zou schitteren als James Bond in de onofficiële film Never Say Never Again uit 1983. John Barry nam wederom de score van Diamonds Are Forever voor zijn rekening. De titelsong werd gezongen door Shirley Bassey. Voor de visuele effecten van de film werd Wally Veevers aangetrokken, de man verantwoordelijk voor de sublieme ruimte-effecten uit 2001: A Space Odyssey.

Diamonds Are Forever is een vrij luchtige actiefilm geworden. Helaas komen de actiescènes niet vaak boven de middelmaat uit en de plot van de film is onnodig ingewikkeld en onduidelijk. Blofeld boezemt totaal geen angst in en ook de finale van de film, doorgaans een hoogtepunt uit de Bondfilms, kan ook niet echt overtuigen. Sean Connery maakt echter veel goed en heeft het duidelijk naar zijn zin als Bond, maar als geheel moet de film toch geschaard worden bij de mindere uit de reeks.

Diamonds Are Forever ging op 17 december 1971 in première en bracht wereldwijd 116 miljoen dollar op, een flinke verbetering ten opzichte van zijn voorganger.

Diamonds are Forever © 1971 Danjaq S.A. & United Artists Corporation.